Skip to main content
  • 23 juni 2022

Gelukkige pensionada

Jose van Leeuwen

Mijn pensioen behaald en werk nu met veel plezier en voldoening door. Waarom ga ik niet genieten, waarom ga ik niet reizen of lekker uitrusten?

Rust roest is een gezegde, en dat heb ik mij ter harte genomen.

Werken is voor mij geen straf, in mijn jongere jaren heb ik veel van de wereld gezien, gereisd van Engeland naar Australië en alles wat er tussen zit. Het lijkt mij nu leuk om te gaan fietsen door het Ruhrgebied of ergens in Frankrijk, vliegen liever niet.

Mijn inkomen is duidelijk: heb pensioen en AOW, geen stress meer om waar het geld vandaan komt, of over ontslag.

Ben nog steeds lid van de vakbond maar nu tegen een lager tarief. Alles heeft zijn voordelen.

Ik werk in een hospice waar ik mijn energie kwijt kan, en soms op een verpleegafdeling waarvan de teamleider geweldig is. Ik kan mij nu veel meer voorstellen hoe zwaar het moet zijn om te moeten samenleven met mensen waar je niet voor gekozen hebt. Het maakt je meer bewust van je e.v.t. voorland. Gelukkig heb ik over het algemeen veel vriendelijke collegae maar ook in de zorg is er een groot personeelstekort en moet je roeien met de riemen die je hebt. Dat roeien gaat mij gelukkig goed af maar voor hoelang kan de zorg blijven roeien?

Ik betrap mij er op dat ik zingend door de gangen heen loop, ik heb er plezier in. Maar zou ik nu op een verpleegafdeling willen wonen? Nee, absoluut niet. Er zou veel meer aandacht moeten zijn voor diversiteit, niet iedereen wil naar Andre Rieu luisteren of naar Nederland zingt mee kijken. Radio staat vaak aan maar niet op een zender die mensen doet denken aan hun jeugd of een interesse.

Een weekprogramma met veel aandacht in elkaar gezet maar ik zou er niet echt blij van worden. Naar de bingo, dansvoorstellingen van kinderen met aanplakwimpers en korte rokjes, dansen met Thea of disco met Henk. Nee, niets voor mij. Voor jullie wel?

Er is te weinig tijd om te kijken naar wat iemand prettig zou vinden, je kunt er voor kiezen om op je kamer te blijven of je geeft je over aan de aangeboden activiteiten. Afdelingen zijn ingericht/gedeeld op somatisch, psycho -geriatrie-revalidatie-GGZ.

Ontbijten, lunchen en diner gezamenlijk en tussendoor activiteiten of voor je uitkijken. Veel personeelsleden zitten gekluisterd aan hun mobiele telefoon, dit om te rapporteren of om te tiktokken, face-timen of wat dan ook. Het is jammer om die tijd niet te gebruiken voor hetgene waar je voor ingehuurd bent. Naast het nagels verzorgen of rondje door de gang, zou de spaarzame tijd beter ingezet kunnen of moeten worden.

Vroeger toen alles beter was (haha) had je een hoofdzuster/broeder, zij of hij hield alles in de gaten, stuurde je aan en waren er nog geen mobiele telefoons. Toen moest je soppen en het roestvrij stalen aanrecht laten blinken. Dan was je een goede zuster/broeder.

Hoe kun je jongeren /medewerkers aanspreken en stimuleren in het minder gebruiken van hun telefoon?

Of het druk is of rustig, men lijkt het idee te hebben recht te hebben op het gebruik van de telefoon. Wat kun je als bewoner doen als er overal aanwijzingen hangen die de gedragsregels aangeven? Door het tekort aan personeel worden er mensen aangenomen die een korte opleiding hebben gehad in de zorg, wassen, bed opmaken, til-technieken en gebruik van diverse hulpmiddelen. Medewerkers zijn vaak jong, erg jong, met weinig ervaring. Met meer begeleiding en ondersteuning kunnen zij groeien tot geweldige medewerkers.

Is het werken op een hospice niet zwaar? Ja, natuurlijk is het zwaar, maar het werken op een verpleegafdeling is veel zwaarder. Op een hospice kun je extra aandacht besteden aan bewoners, een massage, een verdamper met rustgevende vloeistof, extra praatjes en zorg, veel zorg. Kijkend wat iemand nodig heeft, wat iemand graag zou willen. Wil hij klassieke muziek, film, rust, drukte , leven of doodgaan. Bijna alles kan en mag. Zorg die ik iedereen zou gunnen, niet alleen de dagen, weken of maanden voor de dood. Extra kwaliteit toevoegen aan de laatste dagen van het leven voor bewoner en familie. Vallen er tranen? Ja, natuurlijk vallen er tranen en soms neem je het lijden van mensen mee naar huis. Maar het schrikbeeld van een verpleeghuis neem ik ook mee naar huis.

Kunnen wij samen andere leef/zorginitiatieven nemen, hoe kun je het zelf gaan regelen in wijken of flatgebouwen?

Heeft iemand ideeën?